Voordat ik jullie een gelukkig nieuw jaar ga wensen of ga vertellen wat er vandaag allemaal te beleven is, wil ik iets anders met jullie delen, iets belangrijks.
Ik denk dat de meesten van jullie het al wel meegekregen hebben, want ik heb dit ook op Facebook met jullie gedeeld, maar voor onze familie, en met name Femke en haar gezin, eindigde dit jaar bijzonder slecht, terwijl het de bedoeling was dat het juist bijzonder leuk zou eindigen.
Femke was in verwachting van hun (in totaal) vijfde kindje. De hele zwangerschap verliep eigenlijk best goed, ook al lag de baby in een hele eigenwijze stuit en had Femke wel erg veel vruchtwater en zwangerschapsdiabetes. Er was nooit sprake van dat er iets met de baby niet goed zou zijn. Tot Femke tussen de 35 en 36 weken op controle ging... Die dag veranderde hun hele leven voor altijd. Er werd geconstateerd dat de baby vocht achter de longetjes had zitten en er leek ook vocht tussen zijn hoofdhuid en schedeltje te zitten. Dat was niet goed, dat was een levensbedreigende situatie voor de baby. Diezelfde dag kwam ook de bevalling op gang. Femke heeft zo lang mogelijk geprobeerd om de baby binnen te houden, zodat de prik om de longen te rijpen zo veel mogelijk in kon werken. Dat heeft ze ontzettend lang volgehouden, maar de volgende dag (20 november 2018) is Axl toch geboren. Het was niet goed met Axl, hij ademde niet zelf en hij bewoog nauwelijks.
In het VU, waar hij is geboren, hebben ze alles op alles gezet om Axl de beste kansen te geven die hij maar krijgen kon. Uiteindelijk bleek dat niet in het VU te zijn, maar in het Sophia Kinderziekenhuis. Daar is hij met spoed met de ambulance heen gebracht en zijn zorg is daar hervat.
Tien dagen heeft Axl voor zijn leven gevochten. Tien dagen hebben de artsen alles gedaan wat ze voor hem konden doen. Tien dagen hebben Femke en Kasper met ale liefde die ze in zich hebben voor hun kleine mannetje gezorgd, gehoopt en gevreesd. Vrees die helaas gegrond was, want op 30 november hebben ze hem moeten laten gaan. Er was voor Axl geen lang, gelukkig leven weggelegd en nadat hij gedoopt is, is hij rustig in Femke's armen overleden. Wat een ontzettend groot verdriet... Terwijl ik dit allemaal opschrijf stromen de tranen weer over mijn wangen. Dat arme, kleine ventje... Hopelijk heeft hij het daarboven samen met Ivo (de zoon van Bart en Serena die ook niet bij ons mag zijn) en papa beter dan hier beneden.
Op donderdag 6 december is Axl gecremeerd. Het was een prachtige, warme dienst, maar ook ontzettend verdrietig. Femke en Kasper wilden graag knuffels in plaats van bloemen, zodat ze die aan het ziekenhuis konden doneren. Er waren echt honderden knuffels!
Als er zoiets gebeurt, dan ontdek je pas hoe ver weg Nieuw Zeeland eigenlijk is. Al het nieuws van Nederland komt hier midden in de nacht, je kunt ook niet zomaar even langs gaan... Pfff, dat vonden we echt moeilijk. Gelukkig heb ik een hele fijne werkgever en konden we meteen met zijn allen naar Nederland toe. Daardoor hebben wij Axl allemaal nog kunnen zien. Ik heb Femke en Kasper kunnen steunen en we waren bij de crematie. Het was ontzettend heftig, zo plotseling zo'n lange reis en alle emoties die erbij kwamen kijken, ook voor de kinderen, maar we zijn er dankbaar voor dat we er bij waren.
Lieve Axl, wij missen je.
Lieve Femke, Kasper, Yoeri, Bart, Noella en Neona, wij denken aan jullie. We zien jullie pas weer in juli, maar in ons hart zijn we bij jullie.
Een nieuw jaar.
En zo is vandaag toch 2019 begonnen! Ik wil iedereen een ontzettend fijn jaar wensen. Maak je dromen waar dit jaar! Laat je goede voornemens allemaal slagen, dat is zoveel leuker dan falen! Geniet van elkaar en van iedere dag. Wees lief voor je medemens, steun elkaar in moeilijke tijden. Vergeef elkaar.
Wij hebben, traditiegetrouw, een nieuwjaarsduik genomen. Dat was een stuk minder koud dan andere jaren! Meteen maar de hele dag op het strand gebleven, want het is een heerlijke dag vandaag. Echt zomer... Hoera!