01 januari 2019, Onverwachts...

10 vingertjes, 10 teentjes, maar 10 daagjes...

Voordat ik jullie een gelukkig nieuw jaar ga wensen of ga vertellen wat er vandaag allemaal te beleven is, wil ik iets anders met jullie delen, iets belangrijks.
Ik denk dat de meesten van jullie het al wel meegekregen hebben, want ik heb dit ook op Facebook met jullie gedeeld, maar voor onze familie, en met name Femke en haar gezin, eindigde dit jaar bijzonder slecht, terwijl het de bedoeling was dat het juist bijzonder leuk zou eindigen.
Femke was in verwachting van hun (in totaal) vijfde kindje. De hele zwangerschap verliep eigenlijk best goed, ook al lag de baby in een hele eigenwijze stuit en had Femke wel erg veel vruchtwater en zwangerschapsdiabetes. Er was nooit sprake van dat er iets met de baby niet goed zou zijn. Tot Femke tussen de 35 en 36 weken op controle ging... Die dag veranderde hun hele leven voor altijd. Er werd geconstateerd dat de baby vocht achter de longetjes had zitten en er leek ook vocht tussen zijn hoofdhuid en schedeltje te zitten. Dat was niet goed, dat was een levensbedreigende situatie voor de baby. Diezelfde dag kwam ook de bevalling op gang. Femke heeft zo lang mogelijk geprobeerd om de baby binnen te houden, zodat de prik om de longen te rijpen zo veel mogelijk in kon werken. Dat heeft ze ontzettend lang volgehouden, maar de volgende dag (20 november 2018) is Axl toch geboren. Het was niet goed met Axl, hij ademde niet zelf en hij bewoog nauwelijks.
In het VU, waar hij is geboren, hebben ze alles op alles gezet om Axl de beste kansen te geven die hij maar krijgen kon. Uiteindelijk bleek dat niet in het VU te zijn, maar in het Sophia Kinderziekenhuis. Daar is hij met spoed met de ambulance heen gebracht en zijn zorg is daar hervat.
Tien dagen heeft Axl voor zijn leven gevochten. Tien dagen hebben de artsen alles gedaan wat ze voor hem konden doen. Tien dagen hebben Femke en Kasper met ale liefde die ze in zich hebben voor hun kleine mannetje gezorgd, gehoopt en gevreesd. Vrees die helaas gegrond was, want op 30 november hebben ze hem moeten laten gaan. Er was voor Axl geen lang, gelukkig leven weggelegd en nadat hij gedoopt is, is hij rustig in Femke's armen overleden. Wat een ontzettend groot verdriet... Terwijl ik dit allemaal opschrijf stromen de tranen weer over mijn wangen. Dat arme, kleine ventje... Hopelijk heeft hij het daarboven samen met Ivo (de zoon van Bart en Serena die ook niet bij ons mag zijn) en papa beter dan hier beneden.
Op donderdag 6 december is Axl gecremeerd. Het was een prachtige, warme dienst, maar ook ontzettend verdrietig. Femke en Kasper wilden graag knuffels in plaats van bloemen, zodat ze die aan het ziekenhuis konden doneren. Er waren echt honderden knuffels!

Als er zoiets gebeurt, dan ontdek je pas hoe ver weg Nieuw Zeeland eigenlijk is. Al het nieuws van Nederland komt hier midden in de nacht, je kunt ook niet zomaar even langs gaan... Pfff, dat vonden we echt moeilijk. Gelukkig heb ik een hele fijne werkgever en konden we meteen met zijn allen naar Nederland toe. Daardoor hebben wij Axl allemaal nog kunnen zien. Ik heb Femke en Kasper kunnen steunen en we waren bij de crematie. Het was ontzettend heftig, zo plotseling zo'n lange reis en alle emoties die erbij kwamen kijken, ook voor de kinderen, maar we zijn er dankbaar voor dat we er bij waren.

Lieve Axl, wij missen je.
Lieve Femke, Kasper, Yoeri, Bart, Noella en Neona, wij denken aan jullie. We zien jullie pas weer in juli, maar in ons hart zijn we bij jullie.

Een nieuw jaar.

En zo is vandaag toch 2019 begonnen! Ik wil iedereen een ontzettend fijn jaar wensen. Maak je dromen waar dit jaar! Laat je goede voornemens allemaal slagen, dat is zoveel leuker dan falen! Geniet van elkaar en van iedere dag. Wees lief voor je medemens, steun elkaar in moeilijke tijden. Vergeef elkaar.

Wij hebben, traditiegetrouw, een nieuwjaarsduik genomen. Dat was een stuk minder koud dan andere jaren! Meteen maar de hele dag op het strand gebleven, want het is een heerlijke dag vandaag. Echt zomer... Hoera!

Voor ons wordt 2019 ook het laatste jaar in Nieuw Zeeland... Waarschijnlijk typ ik volgend jaar rond deze tijd een nieuwe update vanuit Nederland. Zo raar!
We gaan er dit laatste jaar echt nog even van genieten. Hopelijk kunnen we alles doen wat we nog willen doen, kunnen we veel tijd met onze vrienden hier doorbrengen en kan ik het op mijn werk ook zo goed mogelijk afronden. Het zal best lastig worden om hier weer weg te gaan! Ik krijg al een beetje buikpijn van het idee. Maar ik krijg nog meer buikpijn bij het idee dat we voor altijd zo ver van de familie vandaan zouden zijn, dus de plannen zijn nog steeds dat we gewoon terug gaan. Voor degenen die zich dat afvroegen!

Heel fijn bezoek!

Al aan het begin van dit jaar wisten we dat we de kerstdagen dit jaar in Nieuw Zeeland met mama en Wallie door zouden brengen. Dat vonden we wel een feestje!
Twee weken geleden hebben we mama en Wallie opgehaald van het vliegveld. We hadden elkaar natuurlijk nog maar amper twee weken niet gezien, want toen we naar Axl in Nederland waren, hebben we bij hen geslapen. Dat maakte het weerzien niet minder fijn. Altijd een opluchting als die lange reis er weer op zit.

De eerste paar dagen dat mama en Walie hier waren moest ik helaas werken. Ik had het even heel erg druk en kon dat niet zomaar achter laten. Wel jammer, maar we hadden natuurlijk ook de avonden nog. En in de tweede week was ik wel erg veel vrij, dus toen hebben we het ruimschoots goedgemaakt.
In die eerste week hebben Roy, de kinderen en mama en Wallie allemaal leuke dingen gedaan. Ze zijn wezen zwemmen in de rivier in Kaitoke, ze zijn weggewaaid bij Castlepoint en hebben gepootjebaad (pootje gebaden?) in de zee, ze zijn met de trein naar Masterton geweest, ze hebben hun ogen uitgekeken in Te Papa en ze hebben gewoon chill gedaan in de tuin. Allemaal fijne dingen dus!

Vanaf het weekend was ik er ook bij. Op zaterdag hebben Spyker en ik de Skyline Walkway met ze bewandeld (kijk maar) en op zondag hebben we onze spulletjes gepakt voor de volgende dag.
Met de kerstdagen hadden we een huisje gehuurd in Awakino. Dat ligt ongeveer een uur boven New Plymouth en is vanaf Upper Hutt een dikke vijf uur rijden. Onderweg natuurlijk wel even een kroketje gegeten in Foxton, dat hoort er gewoon een beetje bij.
Het huisje was ontzettend grappig. Ik denk niet dat het in Nederland de status "verhuurbaar" zou krijgen, maar in Nieuw Zeeland noemen ze dat gewoon "back to basic". En ach, eerlijk is eerlijk, we hebben er een perfecte tijd gehad. Gelukkig werkte het weer ook wel mee, we konden de meeste tijd buiten doorbrengen. En daar stond een vuurkorf. En dan ben ik gelukkig...Plus de eigenaar heeft ons erg positief beoordeeld als gasten en dat is ook wat waard natuurlijk.

We hadden er even geen rekening mee gehouden dat op kerstavond alles best wel eens dicht zou kunnen zijn, dus we hadden geen eten meegenomen. Uiteindelijk heeft ons kerstavond-avondmaal plaatsgevonden bij de lokale fish and chips-tent! Ontzettend sjiek dus allemaal. :-)

Op Eerste Kerstdag was eigenlijk helemaal niet zulk mooi weer voorspeld, maar de weergoden waren ons goed gezind en uiteindelijk was het een mooie dag geworden. We hebben de omgeving verkend en hebben mooie dingen gezien, bij de foto's kun je alles zien van deze dag. We sloten de dag af met een heerlijke bbq! Een ware kiwi-christmas dus! Heerlijk, zo in het mooie weer.

Voor Tweede Kerstdag (dat heet hier Boxing Day, dan vieren ze geen kerst meer, maar gaan ze massaal naar de uitverkoop..) hadden we hele andere plannen. We zijn namelijk naar de Waitomo Glowworm, Aranui and Ruakiri caves geweest. Een topdag!! We hebben veel gezien en geleerd die dag. Bijvoorbeeld dat je eigenlijk helemaal niet jaloers hoeft te zijn op een glowworm (als je dat al was naturlijk, ik kan me voorstellen dat sommige van jullie daar nog nooit echt over nagedacht hebben). Een glowworm leeft eerst een maandje of acht/negen als worm, vastgeplakt aan het plafond van een grot boven water, met zijn lichtgevende topje. Hij heeft een stuk of 20 draadjes uithangen die ontzettend kleven. Insectjes zijn dan gefopt en denken dat ze naar de buitenlucht vliegen, raken verstrikt in die draadjes en worden dan opgegeten. Nou, dat doet zo'n worm dan de hele tijd. Dan verpopt hij en na een poosje komt hij als een soort van vlieg/mug uit de pop. Wat blijkt? Hij heeft geen mond of maag! Hij kan dus niet eten... Hij (of zij natuurlijk, ik zeg maar wat) heeft drie dagen de tijd om even goed te paren. Vrouwtjes leggen dan eitjes. En dan is het over, geen eten is geen energie. Geen energie is geen leven. Nee, helemaal niks om jaloers op te zijn, maar die wormen zijn wel superspectaculair om naar te kijken.
En ook de rotsformaties in de grotten waren erg indrukwekkend! Alle foto's van deze dag vind je hier.

De volgende dag gingen we alweer terug naar huis. Op de terugweg hebben we nog wel even koffie gedronken in New Plymouth en bijgekletst met een collega.

De laatste paar dagen thuis hebben we uiteraard zo gezellig mogelijk gemaakt. We zijn nog naar de dierentuin geweest en uit eten bij ons favoriete Duitse (!) restaurant! Maar toch kwam het moment van afscheid nemen weer daar, dat is altijd zo. Het blijft een lastig iets. Deze keer leek het wel een beetje moeilijker dan de vorige keer. De kinderen hebben allemaal gehuild (en ik vond het ook helemaal niet leuk eigenlijk). Mama en Wallie zijn wel veilig thuis gekomen en wij zijn ondertussen ook weer gewend aan met zijn vijven zijn, dus het is wel goedgekomen met ons! Tot in juli!!

Fotocursus en de plannen

Het lijkt wel alsof ik elke update een beetje meer te vertellen heb dan de vorige update! Je hebt al zoveel gelezen en eigenlijk ben ik nog lang niet klaar met vertellen...Vooruit, ik zal het kort houden...denk ik...no promises, haha.

Voor mijn verjaardag had ik een fotocursus gekregen. Die is ondertussen afgelopen en ik heb er ontzettend van genoten! Zo erg zelfs dat ik me ook al in heb geschreven voor het tweede deel. Dat start na Pasen. Ik ga nooit meer terug naar de automatische stand van mijn camera! Hoera. Een selectie van de foto's die ik voor de cursus heb gemaakt kan je hier bekijken. Ik zie zelf echt al wel verschil en ik ga de aankomende tijd vooral ontzettend veel oefenen, zodat ik beter en beter word.

De kinderen hebben nu eerst nog een maandje zomervakantie. Over twee weken gaan we dan eindelijk toch echt naar het Zuidereiland toe! Het wordt niet de rondreis die we oorspronkelijk in gedachten hadden, want de kinderen zagen het niet zitten om de hele tijd alleen maar in de auto te zitten. Dus hebben we een huisje gehuurd in Methven en dan gaan we vanuit daar dagtripjes doen. Ik ben erg benieuwd, het schijnt er prachtig te zijn!!
En op 2 februari gaan Liz en ik op uitgestelde trip naar Kapiti Island om daar kiwi's in het wild te spotten. Hopelijk gaat ons dat lukken, dat zou wel echt ultracool zijn!
In february begint het nieuwe schooljaar weer. Spyker begint dan aan zijn carriere op de middelbare school en de meiden blijven nog lekker eventjes basisscholen. Ze hebben er alle drie eigenlijk al wel weer zin in. Dat komt dus wel goed.

Ik weet zeker dat ik de volgende keer weer vol verhalen zit, maar voor nu laat ik jullie weer terug gaan naar jullie eigen leven(wel pas nadat je de foto's hebt bekeken natuurlijk!). Bedankt voor het lezen weer!

Tot de volgende keer!!

Groetjes van Brechje

Contact, stuur ons een mailtje!